Nieuwe fase of een ‘Leeg Nest’?

Tja…. De kinderen zijn inderdaad beide op kamers. De tweede sinds september dit jaar, maar dat was nog te doen.
Maar nu ook de hond is overleden voelt het echt als een leeg nest.

Ze was er altijd. Mijn hond.
Als ik op stond, als ik weer thuiskwam, in mijn gedachten als ik elders was, als ik voor het slapen nog een avondwandelingetje ging doen, als ik elke dag weer genoot van de wandeling in het bos. En dat al 14 jaar. 14 jaar zo’n heerlijk lief beest om me heen. Al 14 jaar altijd zacht en lief voor iedereen.

Dat voelt echt als leeg.

Een nieuwe fase breekt aan. Een fase waarbij ik tijd en ruimte heb voor dat wat ik wil doen. Geen of weinig zorgen voor de kinderen en geen hond die uit moet.
Dat is toch heerlijk zou je zeggen. Dat is toch waar je naar verlangt als je nooit tijd hebt.

Maar eerst is er de leegt, het missen, het een beetje overhoop zitten met mijzelf en alle tijd die er ineens is.
Wat is nou werkelijk belangrijk? Wat wil ik nog vormgeven in mijn leven? Waar leef ik voor, ook als mijn moederrol veel minder belangrijk is geworden.
En ga ik nou heel hard werken of mag ik tijd nemen en de leegte gaan voelen? Maar ja dan ben je niet meer zo nuttig.
Allerlei vragen en gevoelens.

Maar vooral voel ik dat het belangrijk is om het maar even niet te hoeven weten. Om maar te vertoeven in deze tussenfase. Om te mogen ‘zijn’ met het lege nest. Om tijd te mogen nemen over de vragen over het leven. Zingevingsvragen.

Ik zal aankomende tijd eens wat meer tijd nemen voor klassieke muziek, gedichten, kunst en natuur. Allemaal aspecten die mij voeden en doen voelen.

Je zou ook kunnen zeggen dat het de tijd is om te zorgen voor het voeden van mijn ziel.
Tijd voor het naar binnen keren.
Dat past wel in deze tijd van herfst en straks de winter.

Ik word wakker en kijk uit het raam. Het is wit, helemaal wit. Ik had het nog niet verwacht en ben aangenaam verrast. Ik spring uit mijn bed en wil direct aan de wandel.
Al snel loop ik buiten en geniet. Ik geniet van de stilte die de sneeuw met zich mee brengt.

In het bos is het sprookjesachtig. Echt. Het sneeuwt nog, de sneeuwvlokjes dwarrelen omlaag, op mijn hoofd, op mijn hond, op alles om me heen. Ik voel de vlokjes op mijn huid, ik hoor vogels fluiten alsof het al bijna lente is en ik hoor de sneeuw kraken onder mijn voeten.

De mensen die ik tegen kom lijken al net zo blij als ik. Alsof de betovering van de sneeuw ons heeft geraakt. Alsof we ons voor even onderdompelen in deze wonderwereld. Of is het mijn oprechte blijdschap die ik uitstraal? Het maakt niet uit. Ik voel me even helemaal leven en laat me raken door de schoonheid van het leven. Helemaal in het NU.

En ik wandel heerlijk verder.

Oud en nieuw. Een moment van overgang, eigenlijk zoals elke dag zo’n moment is.
Wat betekent dat voor mij, wat betekent dat voor jou?

Als ik terug kijk naar afgelopen jaar is het een jaar geweest waar we op de proef zijn gesteld. Lukt het om te blijven leven vanuit vertrouwen, vanuit het gevoel van liefde en dat we met alles en iedereen zijn verbonden? Kunnen we bij het goede van de mens blijven en met een open hart de ander verwelkomen terwijl alles anders wordt en we niet meer weten hoe het allemaal verder gaat.

Ik heb gemerkt dat ik wil blijven leven vanuit de liefde voor de ander, vanuit medemenselijkheid. De wereld zien als een groot organisme waar we heel zuinig mee moeten zijn. En waar iedereen een plekje mag hebben waar hij veilig kan leven. Dat is wat ik steeds wil blijven voelen.

Ik heb geen antwoorden, hoe moeilijk ik dat vaak ook vind. Ik kan alleen maar voelen dat mijn antwoord op ellende geen antwoord van angst is. Ik wil blijven zien hoeveel goede mensen er zijn, hoeveel goeds er wordt georganiseerd, hoeveel mensen in de benen komen voor de ander. Dat geeft me hoop en vertrouwen.

Dat is voor mij ook belangrijk voor 2106. Blijven zien hoe mooi we zijn, hoeveel mooie mensen er zijn. Hoeveel we kunnen geven en delen.
Laten we elkaar dit blijven herinneren.

Ik wens jullie en mijzelf een prachtig jaar toe met veel liefde en vrede. In je hart en met de ander.
En accepteer dat wat je niet kunt veranderen. En verander dat wat je wel kunt veranderen.

En vooral: maak plezier, heb lol met elkaar, en vergeet niet te lachen.

Een wandeling door het bos. Hoe verschillend kun je dat doen?

Ik hou meestal van lekker doorstappen. Goed voor mijn rug, voor mijn beweging en het schiet lekker op. Dat ging vele jaren redelijk goed. Maar onze hond wordt ouder, en zij wil het rustig aan doen. Dat betekent een paar stapjes en dan heel veel ruiken, en nog meer ruiken. Wat zal er toch allemaal te ruiken zijn? Ik ruik niet dat wat mijn hond ruikt, zoveel is duidelijk.

Dus mijn wandeling was deze keer in het tempo van mijn hond. Stapje voor stapje. En het moet gezegd worden, wat was dat een fijne wandeling! Wat heb ik veel gezien en genoten. Zoveel paddenstoelen, zoveel verschillende, ik keek mijn ogen uit.

Ik leek wel een beetje op de herfst; loslaten wat je niet meer nodig hebt. En bij het loslaten ontstaan er nieuwe prachtige dingen. Ik heb als een kind genoten en mij verwonderd over al het moois in het bos.

Wat is er toch veel moois als je er de tijd voor neemt om naar te kijken, wat is er toch veel moois als je het mooie kunt en wilt zien. Wat is er toch veel moois als je je hart opent, en los laat wat je denkt hoe het zou moeten zijn.

Dus lieve Zoey, lieve hond, dank je wel dat je me hebt laten vertragen en de tijd hebt gegeven om werkelijk te kijken.

Hieronder een kleine selectie van al het moois.

Maandagmorgen bracht ik mijn dochter naar de trein. Ze zit sinds een paar weken in Amsterdam op kamers. Het huis uit, studeren. Ze is 18 jaar, wat vliegt de tijd.

Op de terugweg rijd ik langs een basisschool en zie allemaal moeders hun kroost naar school brengen. Aan de hand, op de fiets, en allemaal van die blije, spannende verwachtingsvolle gezichtjes.

Ineens zie ik mijzelf zo lopen. Ook met die kleintjes aan de hand, op de fiets naast me, kletsend op het schoolplein met andere ouders en ik voel dat ik echt in een andere fase zit. Ik ben niet meer 30 en een beetje, ik loop niet meer op die basisschool rond, mijn kinderen zijn jongvolwassenen geworden.

Het vraagt tijd om te voelen wat er is. Tijd om te beseffen dat mijn kinderen uitvliegen en ik nieuwe tijd krijg, nieuwe ruimte. Maar voor wat? Wat wil ik nog allemaal in het leven?

Eerst maar even aan het idee wennen. En tijd nemen. Er hoeft even niks anders.Tijd voor mijzelf en tijd voor dat wat zich aandient.
Ik ben benieuwd wat er op mijn weg komt aankomend jaar.

Ik heb er zin in.

Tja, ik weet niet hoelang het geleden is dat ik hier iets heb geschreven, en ik wil het eigenlijk ook niet weten, maar het is te lang. Te lang geleden. Dan durf ik eigenlijk niet meer.
Het is hetzelfde als dat je al veel te lang niet bij iemand op bezoek bent geweest. Ik durf dan ook niet meer, schaam me een beetje. En wat dan het best werkt is toch maar gewoon gaan. Dus vandaar vandaag dit berichtje. Het is weer de eerste stap.

Is dat niet bij heel veel dingen? Op een gegeven moment moet je een stap zetten, het maakt dan minder uit welke stap dat is, als je maar een stap zet. Dat is dan heel erg belangrijk. Na die eerste stap zullen andere weer volgen.

Maar hoe komt dat nou dat ik lang niet heb geschreven? Dat ik geen tijd nam voor bezinning en overpeinzingen. Want dat doe ik eigenlijk als ik hier schrijf. Ik denk na over het leven, hoe ik de dingen doe en ervaar en wat ik hier beleef. En eigenlijk is dat heerlijk. Het is heerlijk om tijd te nemen voor bezinning, voor het opschrijven van mijn gedachten. En toch herken ik het ook rondom meditatie. Dat is ook iets wat ik heel erg fijn vind als ik het doe en toch neem ik er te weinig tijd voor. Ik laat heel veel zaken voor gaan. Bijna alles is belangrijker.

Maar wat was er nou zo belangrijk de afgelopen maanden? Wat deed ik nou wel en wat niet? Ik moet je eerlijk zeggen: ik weet het niet. Ik weet niet wat de reden is.

Ik weet alleen dat het altijd weer makkelijker is om met mijn aandacht naar buiten te gaan, naar anderen, naar alles wat ik moet doen, of denk dat ik moet doen. En hoe meer ik daar buiten ben, hoe moeilijker het is om de weg weer naar binnen te vinden. Herken je dat?

Stil staan. Stil staan bij het nu. Dat begint weer met deze eerste stap, dat begint nu.
En ik ben blij dat ik weer aan een nieuw begin begonnen ben.

Op deze regenachtige dinsdagochtend kijk ik met weemoed terug naar onze indrukwekkende reis door Zuid-Afrika. Wat een land! Wat een schoonheid, natuur en tegenstellingen. Het is een land wat me erg geraakt heeft.

Ik keek vanochtend alweer stiekem naar accommodaties in Stellen Bosch, daar zijn we namelijk nog niet geweest. Maar misschien ben ik ook wel een dromer en wil ik nog niet aan het werk, en dompel ik me dan liever onder in wonderschonen landschappen vol mooie natuur, goede wijnen en lekker eten.

Maar dat was niet het belangrijkste wat we hebben beleefd in Zuid-Afrika. Ik ben me nog nooit zo bewust geweest van mijn blank-zijn, van mijn witte huidskleur. De witten hadden de grote auto’s, waren eigenaar van de lodge, het restaurant of het hotel, en de donkere mensen deden al het andere werk.

Ik heb me ondergedompeld in de geschiedenis van de apartheid, de apartheid die pas 20 jaar officieel is afgeschaft. Ik werd geconfronteerd hoe makkelijk het is om je ogen te sluiten als het ver van je bed is. Wat wist ik toch weinig van die tijd. En hoe belangrijk is het om de geschiedenis van een land te weten om iets van het heden te snappen.

Zo is het ook met ons. Ook onze eigen geschiedenis is bepalend geweest voor onze ontwikkeling, voor wie we nu zijn. En elke keuze daarin is bepalend. Steeds weer. Maar ook, blijf je terug kijken of lukt het je om naar de toekomst te kijken, naar mogelijkheden, naar kansen? Naar vergeving en verbinding?

Het besef dat Mandela heeft kunnen kiezen voor de toekomst van zijn land, voor de gezamenlijke toekomst van wit en zwart,  voor vergeving en samenwerking, heeft weer een enorme indruk op mij gemaakt.

Het is natuurlijk niet zo simpel als het lijkt, en ook Zuid-Afrika heeft nog heel veel te doen, maar ik vond het ook erg hoopvol dat we als mensen in staat zijn om voor samen te gaan. Voor vrede in plaats van wraak. En dat in het licht van alle vreselijk dingen die deze zomer zijn gebeurd en nog gebeuren.

Geef mij dan maar alle kracht en hoop die Mandela heeft gegeven aan zijn land, aan mij, en aan het leven. En het doet me opnieuw beseffen hoe krachtig we zijn, hoe we als mens kunnen stralen en liefhebben, hoe we in staat zijn om steeds weer de schoonheid te zien en te ervaren.

Hoe donker het vandaag ook is, echt ik heb de verwarming weer aan, de lichten aan, en het is nu pas 10.00 uur, ik zorg dat het binnenin mijzelf lekker warm en liefdevol is. Ik ga vandaag voor het zonnetje in mijzelf.

Goedemorgen zeg ik. Goedemorgen Zoey, mijn hond, goedemorgen Dropje en Prinsje, mijn kippen, goedemorgen zeg ik tegen mijn kinderen en goedemorgen tegen de nieuwe dag.
En soms zeg ik goedemorgen tegen mijzelf in de spiegel. Of als ik mediteer, en dat doe ik de laatste tijd weer vaker, dan zeg ik werkelijk goedemorgen tegen mijzelf. Ik zeg dan welkom tegen mijzelf met alles wat er is. Welkom tegen alle gevoelens, gedachten en pijntjes. Wat is dat fijn om te doen, wat een mooi begin van de dag met werkelijk even aandacht voor mijzelf. Ik word dan mild en zacht maar ook aanwezig en helder.

Maar waarom doe ik dat dan niet elke dag? En waarom is het zo moeilijk om dié dingen te doen die werkelijk belangrijk voor me zijn?

Ik denk omdat we geleerd hebben en gewend zijn om met de aandacht elders te zijn. Omdat we van alles denken te moeten doen om waardevol te zijn, om erbij te horen, om aan bepaalde eisen te voldoen, om te geven of om gezien te worden.
Dus van alles te moeten doen in de buitenwereld om jezelf waardevol te vinden.
Zou het zo kunnen zijn?

Maar wat zo leuk is, en dan met name weer aan het begin van een nieuwe dag, dat je gewoon weer opnieuw kunt beginnen. Dat je bedenkt dat je ook anders kunt beginnen en start met een hele goedemorgen voor jezelf. Op een matje, onder de douche, in de tuin of met een lekker kop thee. En geniet.

Dus goedemorgen!

Ik zit heerlijk lui en loom in het zonnetje. Een strakblauwe lucht en de eerste lentestralen die mijn huid verwarmen. Dat is voor mij toch elke lente weer een groots genot. En ook nu weer. Ik zit en mijmer over het leven, over wat mijn ziel wil (grootse gedachten vind ik dat op deze mooie lenteochtend), over het Zero Point Field, en nog meer interessante dingen. Maar vooral geniet ik van die warmte, van het hier zitten op deze stoel op deze plek en van het niks doen en niks hoeven.

Ik merk dat ik een keuze heb. Ik kan ook luisteren naar alle geluiden van de auto’s, me ergeren aan een auto die onhandig geparkeerd staat, me machteloos voelen over alle ellende in de wereld, die mij echt aan het hart gaat, of aan een hondendrol op het trottoir, en aan alles wat niet perfect is.

Maar dat doe ik lekker niet vandaag. Ik wil schoonheid zien en voelen, het mooie van het leven hier op aarde ervaren, mij laten verwarmen en ontroeren door de natuur en door  de prachtige mensen om me heen. En dat doe ik door helemaal nu en hier te zijn. Met alle aandacht bij het vreselijk lekkere zonnetje.

Ik voel vandaag dat ik deze keuze heb, dat ik kan kiezen waar ik mijn aandacht op richt. En dat is een enorme vrijheid. Echte vrijheid. Je moet het gewoon eens doen. Met alle aandacht naar je huid op je wangen, als je buiten in de zon zit. Je voelt de warmte, de wind en de tinteling.

En ondertussen is het heerlijk stil boven in mijn hoofd. En dat is mooi meegenomen.

Ja, doe het maar eens!
Ik zit op een cursus ‘leven vanuit essentie’, want wie wil dat nou niet. Ik wel dus. Het lijkt me geweldig om vanuit die innerlijke rust, ruimte en ‘wijsheid’ te leven, mijn leven te leven, en te doen wat ik wil doen in het leven.
Vanochtend begon ik goed, heerlijk rustig in huis, en tijd voor die innerlijke ruimte. Tot dan toe gaat alles goed. Maar al snel vergeet ik weer dat ik vanuit die ruimte wil leven.
En ja, dan komen de boodschappen. Normaal doe ik niet eens de zaterdag boodschappen, dat doet mijn man, want ik koop altijd veel te veel. Veel te veel lekkers vooral, omdat ik altijd weer iets weet te verzinnen waarom het vandaag een speciale dag is. Vandaag had ik de smoes verzonnen dat ik morgen alleen met mijn dochter aan het ontbijt zit en dat er dan croissantjes, vers vruchtensap en nog veel meer lekkers moet komen, maar ook zie ik allerlei heerlijke gerechten ontstaan in mijn verbeelding als ik in die supermarkt rondloop.
Maar genoeg afgedwaald, ik was bezig met die innerlijke ruimte die ik dan vergeet als ik in die supermarkt ben. Het is ook niet gek vind ik, want help wat een veelheid aan prikkels, mensen, spullen en gedachten in mijn hoofd. Ik koop veel te veel, het past eigenlijk niet meer in de kar, en schrik als ik zie dat alle ruimte van auto gevuld is met boodschappen.

Weet je wanneer ik die innerlijke ruimte weer voelde? Toen ik thuis kwam en het zonnetje zo intens prachtig bij ons naar binnen scheen. De zon verwarmde mijn gezicht, en ook mijn hart. Ik voelde de zon stralen en het maakte dat ik even stil stond bij wat er was op dat moment. Meer niet. Gewoon even voelen van die warmte op mijn huid. En dat maakte dat ik weer aan die innerlijke ruimte dacht.
Ik was het vergeten, maar dat maakt helemaal niks uit. Hij was er nog. Ik kon er zo weer naar terug. En dat maakt het wel weer zoet. Het besef dat als je die innerlijke ruimte even vergeet, ze toch niet verdwijnt. Het is er altijd. Ik hoef er alleen maar naar toe te gaan.

Wat een medailles worden er gewonnen. Wat ben ik trots op die prachtige jonge mensen die daar enorme prestaties neerzetten. Ik voel mijzelf meeleven, ik juich de schaatsers vanuit mijn woonkamer toe en ben evenzo blij als het goed is gegaan.
Wat mij ook ontroert is de relatie tussen de coach en de schaatser. Wat wordt er meegeleefd, wat een mooie verbinding is er te zien tussen deze twee.

Maar wat is nou het verschil tussen de schaatscoach en de levenscoach? Juichen wij ook zo mee als de cliënt een enorme prestatie heeft geleverd? Vallen we elkaar in de armen bij een overwinning? Mag dat? Kan dat? Mogen we onze emoties ook zo tonen zoals de schaatscoach dat doet, of gaat dat te ver?

Tegenwoordig mag ik meer mijn emoties laten zien, mag ik laten zien dat ik trots en ontroert ben door stappen die de ander zet. Of geraakt wordt door verhalen van de ander. Mag ik mens zijn die zichzelf ook mag laten zien, zonder het verhaal over te nemen.
En dat doet de schaatscoach ook niet. De overwinning blijft bij de schaatser, die heeft de rit gereden. De coach heeft alleen geprobeerd het beste uit de ander te halen. En dat doen wij als (levens)coach ook.

En daar mogen we wel van genieten, vind ik.

Ik moet regelmatig met de hond naar het bos. Dat doe je als je een hond hebt, vind ik. Maar wat een zegening voor mijzelf.
Ik zat vanmiddag mijn hoofd te breken over een tekst. Het lukte niet, dan maar het bos in dacht ik.  In het bos zet ik de ene voet voor de andere voet, onderwijl denkend aan mijn lijstjes en wat ik nog allemaal moet doen. Langzaam wordt mijn hoofd leger en hoor ik de geluiden in het bos. Het is begin februari en de specht is al actief, hij denkt al dat het lente is, en hij laat flink van zich horen. Ik hoor de bladeren onder mijn voeten en adem nog maar eens flink uit. Dat gebeurt vanzelf zo in het bos. Af en toe blijk ik ineens flink uit te ademen.
Mijn hond heeft een anderen focus en staat stil bij elk bosje om te ruiken. Mooi hoe verschillend je een bos kunt beleven.
Door het lopen en de frisse lucht tegen mijn huid krijg ik ruimte. Ruimte in mijn hoofd en ook in mijn hart. Ik voel dat ik dankbaar ben dat ik hier loop en dat ik hier niks anders hoef te doen dan te zijn. Dan te lopen en me te verwonderen over de natuur in januari.
De natuur brengt me altijd weer wat dichter bij mijzelf. Ik hoef het alleen maar te ontvangen.