Nieuwe fase of een ‘Leeg Nest’?

Tja…. De kinderen zijn inderdaad beide op kamers. De tweede sinds september dit jaar, maar dat was nog te doen.
Maar nu ook de hond is overleden voelt het echt als een leeg nest.

Ze was er altijd. Mijn hond.
Als ik op stond, als ik weer thuiskwam, in mijn gedachten als ik elders was, als ik voor het slapen nog een avondwandelingetje ging doen, als ik elke dag weer genoot van de wandeling in het bos. En dat al 14 jaar. 14 jaar zo’n heerlijk lief beest om me heen. Al 14 jaar altijd zacht en lief voor iedereen.

Dat voelt echt als leeg.

Een nieuwe fase breekt aan. Een fase waarbij ik tijd en ruimte heb voor dat wat ik wil doen. Geen of weinig zorgen voor de kinderen en geen hond die uit moet.
Dat is toch heerlijk zou je zeggen. Dat is toch waar je naar verlangt als je nooit tijd hebt.

Maar eerst is er de leegt, het missen, het een beetje overhoop zitten met mijzelf en alle tijd die er ineens is.
Wat is nou werkelijk belangrijk? Wat wil ik nog vormgeven in mijn leven? Waar leef ik voor, ook als mijn moederrol veel minder belangrijk is geworden.
En ga ik nou heel hard werken of mag ik tijd nemen en de leegte gaan voelen? Maar ja dan ben je niet meer zo nuttig.
Allerlei vragen en gevoelens.

Maar vooral voel ik dat het belangrijk is om het maar even niet te hoeven weten. Om maar te vertoeven in deze tussenfase. Om te mogen ‘zijn’ met het lege nest. Om tijd te mogen nemen over de vragen over het leven. Zingevingsvragen.

Ik zal aankomende tijd eens wat meer tijd nemen voor klassieke muziek, gedichten, kunst en natuur. Allemaal aspecten die mij voeden en doen voelen.

Je zou ook kunnen zeggen dat het de tijd is om te zorgen voor het voeden van mijn ziel.
Tijd voor het naar binnen keren.
Dat past wel in deze tijd van herfst en straks de winter.